Op woensdag 17 februari stappen we de vastentijd in: het is dan asdag!
In normale omstandigheden is er een avondviering met as-wijding en asoplegging maar door de coronacrisis kan dit niet. Wil je weten wat de betekenis is van Aswoensdag en vastentijd? Klik hier.
Ga op Aswoensdag naar de Sint-Ambrosiuskerk , die is een hele dag geopend,
Neem je dorre palmtakjes mee en leg ze in de mand die hiervoor klaar staat bij de communiebank.
Neem één van de potjes met wat as erin mee naar huis , bestrooi jezelf met deze as en weet: ‘Ik ben van as en tot as zal ik wederkeren’.
De overgebleven as strooi je rond in huis of in de tuin.
40-dagentijd beleven in de kerk en thuis
VEERTIG DAGEN THUIS VASTZITTEN,
WEL EVEN NAAR DE KERK
EN DAN TERUG…
Thuis zitten, van huis weggaan en naar thuis terugkeren: dat heeft iets. Het is de omschrijving van wat het betekent een ervaring op te doen. Want vanaf het punt waar je bent en staat, vaar je uit naar elders of naar de horizon niet om voor altijd weg te blijven, maar om door wat je er gevonden en beleefd hebt ervaren terug te keren.
Wat is er in de Sint.-Ambrosiuskerk en de Sint.-Martinuskerk te vinden?
Een dunne map voor – en geleidelijk aan ook met – de staties van de kruisweg. In al onze kerken hangen ze er alle veertien op één of andere manier uit- en afgebeeld, maar ze zijn allemaal verschillend. Een keuze maken was geen optie, dus krijg je een andere van elders: de kruisweg van de H.Hartbasiliek in Koekelberg, die ook nog een beetje de onze is, want geschilderd door Norbert De Clercq, één van onze kunstenaars. Behalve kijken naar een kleine of een kleinere kopie ervan, kan je er een lange of een langere tekst bij lezen om je verbeelding en je gedachten op gang te zetten. Wie naast je staat, hoort je dan bijna wanneer je – zelfs in lege stilte – het gebed bidt dat de Heer ons leerde. We beginnen met de eerste statie – of wat had je gedacht? – en minstens om de drie dagen komt er een volgende bij. Wil je het echt goed doen, dan begin je elke dag helemaal opnieuw en duw je door tot de laatst voorgestelde statie….
Als je even opkijkt, zie je boven de communiebank van de Sint.-Ambrosiuskerk een tekst hangen. De eerste regel ervan herken je wellicht: hij hangt in het portaal van de kerk gevolgd door drie puntjes…. Welnu, de invulling van die drie puntjes lees je op die grote poster of op het kleine stukje paars papier (paars, want dat is de kleur van de vasten). Het is een gebed, geschreven door niemand minder dan de heilige Thomas van Aquino. Die kon daar wat van. Hij was trouwens de grootste godgeleerde aller tijden. Het is geen leestekst, het is een gebedstekst. Je mag het meenemen, de regels doorstrepen die je niet aanspreken en de regels onderlijnen die dat wel doen.
Op een blad van ‘normaal’ formaat staat één van de lezingen, die we ‘normaal’ (d.w.z. zonder corona) op de zondagen van de vasten lezen, met op de keerzijde ervan enkele gedachten bij die tekst. Dat blad mag je ook meenemen of je kan ze hier elke zondag lezen.
De Sint.-Ambrosiuskerk (Dilbeek centrum) is alle dagen open van zonsopgang tot zonsondergang en de Sint.-Martinuskerk (Sint-Martens-Bodegem) is open op zondag van 10.00 u. tot 18.00 u. Hou rekening met de coronamaatregelen: de minimumafstand van anderhalve meter moet gerespecteerd worden en bij het betreden van het kerkgebouw is een mondmasker verplicht.
21 februari: Eerste zondag van de vasten
Eerste lezing: Gen, 9, 8-15
Evangelie: Marcus 1, 12-15
De lezingen van de eucharistievieringen in de vasten brengen ons enkele hoogtepunten uit de geschiedenis van ons geloof. Het eerste waar we van horen is… de zondvloed: als ‘hoogtepunt’ kan dat tellen. Maar goed, in de lezing van deze zondag is alles voorbij: hoe zwaar het water ook neerkwam uit de wolken en hoe wild het ook opstuwde uit de grond, de Heer zet zijn regenboog over de aarde in de wolken. Een regenboog: ijl, maar misschien toch grijpbaar; ver, maar misschien toch haalbaar; hemelhoog, maar misschien toch bereikbaar;…. Zo gezien zet dat verhaal ons op scherp om dan in het evangelie te lezen over de woestijnervaring van Jezus: een grote leegte, maar niemand die komt storen; groot wild, maar geen ‘struggle for life’ (vert. strijd om het bestaan); groot tekort aan alles, maar een fantastische decor;….
Van de zondvloed wordt gezegd dat die veertig dagen en veertig nachten duurde en het verblijf van Jezus duurde eveneens veertig dagen (en ook veertig nachten: al worden die niet vermeld, toch is het aannemelijk dat Jezus niet naar huis ging slapen….). Het ene en het andere duurde en bleef duren – een duur, die op zichzelf al moeilijk vol te houden was bij zoverre dat het getal 40 symbool werd van beproeving. Van een toestand, die maar blijft duren en waaraan geen eind schijnt te komen, weten wij nu stilaan ook alles door de coronacrisis. Die blijft duren en, zoals voortdurend gezegd en geschreven wordt: we hebben nood aan perspectief. Welnu, in de vasten hebben we daar ook behoefte aan. Dat perspectief kan zijn dat we eindelijk terugkeren naar de orde van de dag, naar het normale leven, naar de oude gewoonten, maar dat is te min.
Zou het niet geweldig zijn iets met al dat vasten te bereiken? Een nieuwe, goede gewoonte?
Een voorbeeld. Oefen in de vasten om op één moment van de dag te bidden – zeg: bid een Onze vader vlak na de nieuwsberichten op TV. Meer moet dat niet zijn.
Probeer het uit in de vasten, doe het in de vasten en na de vasten kan je het!
We luisteren naar het lied: Toekomst vol van hoop door Chr. koor Jigdaljahu en Sela
21 februari: Eerste zondag van de vasten
Eerste lezing: Gen, 9, 8-15
Evangelie: Marcus 1, 12-15
De lezingen van de eucharistievieringen in de vasten brengen ons enkele hoogtepunten uit de geschiedenis van ons geloof. Het eerste waar we van horen is… de zondvloed: als ‘hoogtepunt’ kan dat tellen. Maar goed, in de lezing van deze zondag is alles voorbij: hoe zwaar het water ook neerkwam uit de wolken en hoe wild het ook opstuwde uit de grond, de Heer zet zijn regenboog over de aarde in de wolken. Een regenboog: ijl, maar misschien toch grijpbaar; ver, maar misschien toch haalbaar; hemelhoog, maar misschien toch bereikbaar;…. Zo gezien zet dat verhaal ons op scherp om dan in het evangelie te lezen over de woestijnervaring van Jezus: een grote leegte, maar niemand die komt storen; groot wild, maar geen ‘struggle for life’ (vert. strijd om het bestaan); groot tekort aan alles, maar een fantastische decor;….
Van de zondvloed wordt gezegd dat die veertig dagen en veertig nachten duurde en het verblijf van Jezus duurde eveneens veertig dagen (en ook veertig nachten: al worden die niet vermeld, toch is het aannemelijk dat Jezus niet naar huis ging slapen….). Het ene en het andere duurde en bleef duren – een duur, die op zichzelf al moeilijk vol te houden was bij zoverre dat het getal 40 symbool werd van beproeving. Van een toestand, die maar blijft duren en waaraan geen eind schijnt te komen, weten wij nu stilaan ook alles door de coronacrisis. Die blijft duren en, zoals voortdurend gezegd en geschreven wordt: we hebben nood aan perspectief. Welnu, in de vasten hebben we daar ook behoefte aan. Dat perspectief kan zijn dat we eindelijk terugkeren naar de orde van de dag, naar het normale leven, naar de oude gewoonten, maar dat is te min.
Zou het niet geweldig zijn iets met al dat vasten te bereiken? Een nieuwe, goede gewoonte?
Een voorbeeld. Oefen in de vasten om op één moment van de dag te bidden – zeg: bid een Onze vader vlak na de nieuwsberichten op TV. Meer moet dat niet zijn.
Probeer het uit in de vasten, doe het in de vasten en na de vasten kan je het!
We luisteren naar het lied: Toekomst vol van hoop door Chr. koor Jigdaljahu en Sela