Er wordt zoveel gedaan voor de zieken: naast individuele hulp van familieleden, vrienden en buren is er de aandacht van Samana en andere verenigingen. Het heeft allemaal zoveel waarde dat het onmisbaar is.
Toch hebben wij vanuit ons geloof nog veel meer aan te bieden in het sacrament van de ziekenzalving…
De ziekenzalving wordt zelden gevraagd, maar toch staat op de meeste overlijdensberichten dat de overledene de laatste sacramenten heeft gekregen, gestorven is met de hulpmiddelen van de Kerk of de ziekenzalving ontvangen heeft. Het is blijkbaar een vaste formule geworden, waar niemand nog bij stilstaat. Nog zeldzamer is de ziekenzalving van iemand die wel zwaar ziek is, maar zal genezen, alsof dat sacrament voorbehouden is voor terminale patiënten. Al wie dicht bij zieke mensen staat, zou niet alleen het nieuws van de straat en van het dorp mogen vertellen, maar zou bij hen ook het geloof ter sprake kunnen brengen of zelfs getuigen van het geloof.
Wanneer ziekenbezoekers samenkomen, kunnen ze aan elkaar vertellen over hoe zij het geloof ter sprake brengen, hoe moeilijk dat wellicht vaak is en hoe hard ze het al geprobeerd hebben. Zo leren ze van elkaar, zo kunnen ze tips uitwisselen en krijgen ze de moed om het te proberen, want elke zieke zit met geloofsvragen en is gelukkig als één van zijn bezoekers er wil op ingaan, maar is ontgoocheld als ze weggewuifd worden met frasen als: “Waar gij toch aan zit te denken!” Elke ziekenbezoeker weet dat de beste gesprekken met een zieke deze zijn waarbij de zieke zelf het onderwerp aansnijdt. Het geloof is daarop geen uitzondering. Wee de ziekenbezoeker uit wiens houding de zieke kan opmaken dat spreken over het geloof niet kan en, omgekeerd, wat een zegen voor de zieke als er wel over gesproken mag worden.
Het tastbaar resultaat daarvan is dat de zieke zelf vraagt om de ziekenzalving te mogen ontvangen! De ziekenzalving moet dan dus niet voorgesteld worden en er moet nooit op aangedrongen worden, laat staan dat ze opgedrongen wordt. Het enige wat de ziekenbezoeker daarna nog te doen heeft, is een priester verwittigen. Die heeft dan geen enkele informatie nodig: die moet niet weten waaraan de zieke lijdt, in welke omstandigheden de zieke leeft of leefde, … Niets van dat alles: het volstaat dat hij weet dat de zieke de ziekenzalving gevraagd heeft en dan gaat alles als vanzelf! Meteen is duidelijk dat dit allemaal onmogelijk is bij patiënten die bewusteloos of comateus zijn en dat bijgevolg een ziekenzalving dan niet kan.
Wat met …
- een vraag naar ziekencommunie
- een vraag naar viaticum (laatste communie)