Het leven en de legende van de heilige Alena hebben we reeds besproken naar aanleiding van het 150-jarig bestaan van de Alenakapel.
Nog eventjes in kort:
Haar verhaal werd opgetekend in de 12de of 13de eeuw – dus ruim zeshonderd jaar na haar dood. De schrijver beweert wel zich te baseren op oudere documenten. Waar die documenten hem in de steek lieten, vulde hij het verhaal aan met zijn eigen ideeën over hoe een heiligenleven er volgens hem uitziet.
Alena was een dochter van de heidense heer Levold te Dilbeek. Het was de tijd dat Amandus door de streek rondtrok om het evangelie te verkondigen. In Vorst nabij Brussel was er zelfs al een kerkje. Op één van zijn jachtpartijen kwam Levold toevallig terecht op de plaats waar nogal wat volk toestroomde om te luisteren naar een preek van Amandus. Hij bleef er staan luisteren en vertelde, thuis gekomen, aan zijn huisgenoten welke onzin hij had gehoord. Allen maakten zich vrolijk over die dwaze nieuwe leer, behalve zijn dochter Alena. Zij was geraakt door zijn woorden, zelfs al waren ze ironisch uitgesproken. Ze zocht Amandus op, liet zich door hem vertrouwd maken met Christus en ontving tenslotte het doopsel. Dit alles buiten medeweten van haar vader.
Vanaf dat moment bezocht ze met regelmaat het kerkje te Vorst. Haar vader kreeg er lucht van en bedreigde haar met de strengste straffen als ze zich verder met die onzin van Christus bleef bezig houden. Alena meende dat ze meer aan God dan aan haar vader moest gehoorzamen. Telkens als zij de kans kreeg, glipte zij het ouderlijk huis uit om naar de kerk te gaan. Haar vader had echter zijn personeel op de hoogte gebracht. Toen zij dan weer eens naar de kerk was gegaan, brachten dienaren dat bericht over aan vader. Die stuurde enkele gewapende dienaren achterna. Ze moesten echter hun poging opgeven, maar bij een volgende gelegenheid wachtten ze haar op in het bos. Ze grepen haar vast, draaiden haar arm zo hard uit de kom dat hij afbrak en doodden haar. Dit tegen de uitdrukkelijke wens in van vader. Haar vader had zielsveel van zijn dochter gehouden en kreeg wroeging. In wanhoop zocht hij zijn toevlucht tenslotte bij Amandus. Deze leerde hem dat de God van Christus een God van vergeving is. Hij riep hem op boete te doen, zich te laten dopen en een nieuw leven te beginnen. Hij gaf zijn bezittingen aan de armen en stichtte de Dilbeekse parochiekerk die toegewijd werd aan de heilige Ambrosius. Hij en zijn vrouw werden in de kerk zelf begraven.
Inmiddels groeide de verering van de heilige Alena aan en tal van mirakelen geschiedden op Alena’s graf, zodat op Pinksteren van het jaar 1193 haar gebeente door abt Godeschalk van Affligem plechtig werd verheven. Die verheffing staat gelijk met de heiligverklaring. Alena’s feestdag is op 17 juni. Ze wordt aangeroepen tegen tandpijn en oogziekten.
Wist u dat de orthodoxe gemeenschap van Dilbeek hun parochiekerk aan de Bodegemstraat behalve aan de heilige Georgios, ook aan de heilige Alena hebben toevertrouwd?
Je kan het tafereel van het verhaal van de heilige Alena nog zien in de Sint-Ambrosiuskerk, rechts vooraan waar ook haar beeld staat. Ze wordt ook afgebeeld in het glasraam. Haar herinnering leeft verder in de Sint-Alenatoren – een overblijfsel van het vroegere kasteel dat in 1862 gesloopt werd – gelegen achter het kasteel van de familie de Viron in Dilbeek.
In de Sint-Dionysiuskerk te Vorst worden de grote relikwieën van de heilige Alena bewaard.
