De feestdag van Allerheiligen.
Alle heiligen….wat komt er eerst in ons op als we dit horen? De beelden in onze kerken van de heiligen? Of kijken we verder dan het beeld? Uit die beelden is alle leven verdwenen of beter: er heeft nooit leven in gezeten. Nu is ‘heilig’ zijn uitgerekend leven en wel in overvloed. Als we kijken naar het leven van de heiligen, dan valt dat meteen op: in één of ander domein zijn zij hyperactief. Kijk maar naar om het even welke heilige, naar pater Damiaan bijvoorbeeld. Niet alleen heeft hij op Molokai een hele gelovige gemeenschap gestichten uitgebouwd, maar voor hem is er ook nooit iemand geweest, die zoiets heeft willen doen. Nog merkwaardiger daaraan is dat mensen zoals Damiaan niet alleen zo actief zijn, maar dat ze tegelijk ook weten dat hun kracht van elders komt en dat ze er niet aan twijfelen dat die kracht van God zelf komt. Als we ze bezig zien, zien we God zelf aan het werk.Hun grootste verdienste is het dat zij God toelaten door hen te doen wat Hij wil. En zie, als ze komen te overlijden draaien de rollen om: het is niet langer God, die door hen werkt, maar nu werken zij door Hem: ze inspireren Hem om een aantal dingen te doen. Welke dingen? De dingen waarvoor wij tot de heiligen bidden! Kunnen wij dat dan niet zelf aan God vragen? Ja, natuurlijk, maar de heiligen weten beter dan wij hoe ze zo’n dingen van God gedaan krijgen….
Aansluitend op Allerheiligen vieren we Allerzielen.
We weten ons dan verbonden met mensen die ons lief waren en die nog altijd niet heilig verklaard zijn:
ze waren al heilig, maar niemand zegt het – misschien omdat het niet zo duidelijk opviel dat God door hen handelde.
Daarom kregen we na de viering een doorschijnend papiertje om er hun naam op te schrijven en
dan rond een brandend kaarsje te plaatsen om voor onszelf en voor anderen duidelijk te maken dat God ook door hen bezig geweest is.
Op dat papiertje stond dan ook de tekst: De Heer geve hun de eeuwige rust. Het eeuwig Licht verlichte hen.
We hopen dat het mooie feestdagen werden voor u allen.
Op 1 november hadden wij het feest van alle heiligen. En dat zijn er nogal wat: een menigte, die niemand tellen kan door God ’voorgoed getekend’. Op 2 november hadden we het feest van alle zielen. En dat moeten er ook velen zijn. De verschillende namen voor beide feesten geven aan dat er een verschil moet zijn tussen ‘heiligen’ en ‘zielen’. Welk verschil?
Door de eeuwen heen werden duizenden mensen door de kerk heilig verklaard. Maar hoe wordt iemand heilig? Laten wij even kijken naar pater Damiaan, die voor ons misschien de best en meest bekende heilige is. Hoe is hij dat geworden? Het was in de tijd dat mensen met een huidziekte (misschien met melaatsheid?) verstoten of zelfs op een onbewoond eiland gezet werden en pater Damiaan werd heilig omdat de Heer door hem (in de betekenis van: dwars door, door heen) naar hen toe kon. Of andersom: wie naar Damiaan keek, kon door hem de Heer zien.
Door de eeuwen heen is nooit iemand zielig verklaard. Er werd eens aan kardinaal Danneels gevraagd wat hij dacht dat God hem zal zeggen na zijn dood en hij antwoordde: ‘Ik denk dat Hij zal zeggen dat ik mijn best heb gedaan’. Al wie we op 2 november gedenken, mag dat zeggen: het zijn de mensen, die een leven lang met vallen en opstaan hun best hebben gedaan. Meer dan aan de heiligen denken we dezer dagen terug en op onze parochies, vooral aan wie in het voorbije jaar overleden is. Alleen maar aan hen denken? Ook bidden. Met hen.
Heer,
De maand november heeft ons in haar greep:
vocht dat niet opdroogt en kou die niet opwarmt.
Soms vriest alles wel droog en wil de zon zelfs warmte geven.
Zijt Gij er nu zo ook voor ons?
In onze tuin en langs onze straten zijn alle bladeren gevallen
en ziet men weer veel verder tussen takken en bomen door.
Soms trekken zelfs mist en nevel nog op ook.
Zijt Gij ook te zien tussen alles door?
Op de kerkhoven waren de graven in orde en versierd
en herinneringen werden gekoesterd en fluisterend verteld.
Soms was er een glimlach en een lief gebaar.
Zijt Gij meer dan een lieve glimlach na de dood?
In de kerk brachten we de namen van onze dierbaren in herinnering
en de zachte muziek van de luit en de Bijbelteksten tilden ons op.
Het kruisje en de kaars maakten onze overledenen een beetje tastbaar.
Zijt Gij ook tastbaar aanwezig in ons leven?
Heer, Gij zijt de liefde zelf die over ons waakt en op ons wacht.