De advent is de periode voor Kerstmis. Maar wat kunnen we er nog meer over vertellen?
Het is een tijd van wachten, verwachten en voorbereiden op de komst van Jezus.
Vier zondagen lang steken we elke week een kaarsje meer aan op de adventskrans als teken dat er steeds meer licht in de donkere winterperiode komt.
Ontdek de diepe betekenis ervan in onze activiteiten en zondagsvieringen
NAAR HET LICHT TOE
Kom tevoorschijn uit de duisternis.
Doe gerust een stap vooruit.
En vertrouw maar dat het veilig is.
Jezus zelf nodigt je uit.
Wij lopen naar het licht toe.(licht van de wereld)
Wij lopen naar het licht toe.(licht van God)
Als je twijfelt hoe je verder moet,
als je niet meer weet waarheen.
Kom dan bij ons.
Wij zijn ook op zoek.
Loop de weg toch niet alleen.
Er is vrijheid om op weg te gaan,
te ontdekken wie God is.
Het mysterie van een God met ons,
ook in onze duisternis.
EEN GROENE KRANS MET 4 KAARSEN
Heb jij een adventskrans gemaakt? Wij deden dat met enkelen samen in de pastorij van Pede. En ken je de betekenis van deze krans? Of het verhaal van de oorsprong van deze mooie traditie?
Heel lang geleden, wanneer de nachten steeds langer werden tijdens de winter, vreesden de mensen dat de zon niet meer zou terugkomen. Met grote wielen van stro, die ze in brand staken en de berg lieten afrollen, hoopten ze de zon en haar licht te lokken. Dit uitkijken naar het licht heeft zeker iets te maken met onze adventskrans, die we vier weken voor Kerstmis klaar zetten.
De eerste adventskrans werd gemaakt door een Duits theoloog, Johann Hinrich Wichern, die zich bekommerde om kinderen uit arme gezinnen. Hij nam een wagenwiel en plaatste er 19 rode en 4 witte kaarsen op. Elke dag werd er één rode kaars aangestoken en op elke zondag één witte kaars. Zo konden de kinderen aftellen tot Kerstmis.
Ondertussen is het wagenwiel een groene dennentakkenkrans geworden. Het groene drukt de hoop uit en de ronde krans met vier kaarsen verwijst naar de wereld die een bol is met vier windrichtingen. De takken, twijgen en naalden of blaadjes staan voor de verbinding van ieder van ons met zovele, zelfs alle, mensen. Met alle christenen kijken we uit naar Kerstmis. Daar staan de vier kaarsen voor. We hebben de eerste kaars aangestoken en elke volgende zondag komt er één bij. Zo komt er elke week meer licht op onze krans, teken van de steeds nabijer komende geboorte van Jezus, Licht van de wereld. De kaarsen zijn meestal wit of rood maar zouden beter paars zijn. In de Kerk verwijst de kleur paars naar boete, bezinning, inkeer en voorbereiding. Het is als het zwarte donker waardoor het licht opkomt. De derde kaars mag ‘roze’ zijn, zoals de derde zondag ‘Gaudate’, ‘Verheug je’, al een voorproefje van de echte kerstvreugde mag brengen.
Tel je mee af naar Kerstmis? Ontdek je de vreugde die de komst van Jezus ons brengt?
1STE ZONDAG VAN DE ADVENT
Er is al van alles voorbereid, nu al voor Kerstmis.
De huisadventskransen samen de kinderen gemaakt werden met de grote adventskrans gezegend met volgend gebed:
Heer onze God,
Gij laat ons mensen niet alleen bij ons zoeken naar leven en vreugde.
Daarom keren wij ons bij het begin van deze advent tot U op wie we geheel onze hoop gevestigd is.
Wij bidden U zegen deze kaars, zegen deze heel krans. Amen
We hebben ook al het één en ander klaar gezet in de kerk . Weet gij wat dit is ?
Het heeft natuurlijk met Kerstmis te maken. We proberen zo’n beetje in de sfeer van Kerstmis te komen en één van de elementen van die sfeer is: wij kijken er naar uit.
Ik denk dat er geen enkel ander kerkelijk feest is waar we zo naar uitkijken! Zoals de kinderen verlangen naar komst van Sinterklaas zo kijken wij uit naar Kerst.
Er is hier een fundering gelegd met alleen nog maar het materiaal maar elke zondag gaan we daar aan verder bouwen zodat ook wij in die sfeer van Kerstmis komen.
Bij buitengaan heeft ieder een kaart je gekregen met aan de voorkant de prent van de icoon van de Verrezen Heer: wij kijken naar de icoon maar de icoon kijkt ook naar ons.
Op de keerzijde staat :
Er zullen tekenen zijn …
Dan zullen zij de Mensenzoon
met veel macht en heerlijkheid
zien komen op een wolk.
Als dat gaat gebeuren,
sta dan op, recht en fier,
want uw verlossing is dichtbij!
Lc 21,25-27-28
2DE ZONDAG VAN DE ADVENT
Vanaf vandaag mag de tweede kaars op onze adventskrans branden. Wij steken ze aan
omdat we voelen dat God dichter bij wil komen. Vorige week: één kaars. Dat was gemakkelijk: het was om het even welke kaars we aanstaken. Maar nu een tweede kaars: dat is niet gewoon de volgende in de rij maar de kaars tegenover de eerste. De ene verwijst naar het verleden, de andere naar de toekomst.
Denk eens na over wat er vroeger gebeurd is. Wat hebben we beleefd of meegemaakt? Waren er momenten dat er, totaal onverwacht, iets gebeurde dat alles ten goede keerde zonder dat wij daar ook maar iets voor hebben moeten doen?
Als we naar de toekomst kijken vertrouwend op wat er in het verleden gebeurde dan krijgen we hoop in wat nog komen moet: de onverwachte komst van God in ons leven.
Vorige week lag er alleen maar materiaal, nu begint het al een beetje vorm te krijgen: iets hutachtig. Een hut is maar iets voorlopig, in een handomdraai is ze afgebroken.
Maar hier in onze kerk mag je je aan iets kerks -en geloofsachtig verwachten. Hieronder opbouw St.-Ambrosiuskerk en de St. -Gertrudiskerk
Toen kwam het woord tot Johannes in de woestijn
En hij ging een doop van bekering verkondigen zoals geschreven staat in het boek Jesaja:
“Een stem roept in de woestijn: Bereid de weg van de Heer, …
en alle mensen zullen de redding zien d ie van God komt.”
Lc 3, 1-3-6
3DE ZONDAG VAN ADVENT
We mogen vandaag de derde kaars aansteken op de adventskrans. Dit doen we zoals we een kruisteken maken.
Naar het schijnt, letterlijk en figuurlijk, zou het licht dat door het duister komt eerst paars kleuren.
Vandaar dat ook de kleur van de advent paars is. Met 3 kaarsen wordt het licht al sterker en krijgt het een roze kleur.
Op deze derde zondag van de advent is de liturgische kleur dan ook roze, de kleur van de vreugde!
Het eerste woord van de Latijnse eucharistieviering was ‘Gaudete’ wat ‘Verheug u’ betekent. Het is typisch Katholiek om nu al de vreugde van de geboorte van Onze Heer te vieren hoewel de advent nog niet voorbij is.
Elk weekend verandert er iets aan de constructie in de kerk.
Verleden week was er alleen maar het skelet en nu hebben we er loof, bladeren opgelegd want we maken een loofhut: een hutje, zoals Joden ze eentje maken in openlucht
Wanneer ze het begin van het nieuwe jaar vieren, vieren de Joden 7 dagen feest. Ze bouwen een hutje in de tuin, op het platte dak of op een balkon. Daar verblijven en slapen ze dan. Het is een tijdelijke, voorlopige verblijfplaats die hoogstens één week blijft staan. Het dak wordt gemaakt van bladeren waardoor de hemel en de sterren altijd zichtbaar zijn. Zo ervaart het Joodse volk hoe kwetsbaar en afhankelijk ze zijn van God, Hij die oog op hen houdt vanuit de hemel en voor hen zorgt. Zo hangt er al een ster boven het portaal buiten aan de Sint-Gertrudiskerk. Dit is niet de ster die de Driekoningen volgden. Het is de ster die we zien als we de hemel bekijken en ervaren welke zorg God voor ons draagt.
Dit feest gaat door in de 7de maand van de joodse kalender welke een andere is dan de onze. Zij vieren het nieuwe jaar in oktober en wij in het putje van de winter: december.
Joden noemen het feest ‘Soekot’, wij noemen het ‘Loofhuttenfeest’. Maar in het Frans klinkt het ‘fête des tabernacles’ en in het Engels ‘feast of tabernacles’.
In het tabernakel, dat in elke kerk staat, bewaren wij de geconsacreerde hostie. Voor ons kreeg de loofhut een permanent karakter. Toch is het eigenlijk een tent. Het gordijntje of één met stof bedekte wand herinneren ons daaraan.
In de loofhut die Jozef en Maria optrokken werd hun zoon Jezus geboren. In onze tent, het tabernakel, blijven we zeggen en geloven dat de Heer aanwezig is. Zijn aanwezigheid midden onder ons is permanent ook al is het in een tent.
Ook vandaag kregen we gebedskaart mee met de afbeelding van Johannnes de Doper en met een evangelietekst
De mensen vroegen aan Johannes: wat moeten we doen ?
Hij gaf hun ten antwoord:
“Wie twee stel kleren heeft, moet delen met iemand die niets heeft …”
Zo … verkondigde hij met klem aan het volk de goede boodschap.
Lc 3, 10-11-18
4DE ZONDAG VAN DE ADVENT
Op de adventskrans werd het vierde kaarsje ontstoken. Samen met de andere drie zijn ze een zeetje van licht. Hoe klein ook, ze blijven niet onopgemerkt. Net zoals ‘een vruchtje in een schoot’, waar de lezingen over gaan: onwaarschijnlijk klein, een ongeboren baby, moet dat het donker verdrijven?
En begint het licht juist daar waar wij ons niet meer vergapen aan het grote en grootse, maar eren wat klein en onaanzienlijk is?
adventskrans van Tine Peeters, aangestoken met het Vredeslicht dat vanuit Bethlehem vertrok
Rorate gezongen door Hilda Stoop (cantor Sint Gertrudis Pede) begeleid door haar zoon Tim Hamels op orgel
Rorate’, ‘Dauwt’, is het eerste woord van het gregoriaanse intredegezang op deze vierde van de advent die daarom ook wel ‘Zondag Rorate’ genoemd. Dauwt … de mist op zondagochtend liet het ons aan den lijve ervaren: zo zacht als kleine waterdruppels op ons neervallen, zo zacht daalt Gods blik en aandacht, Gods zegen en ontferming op ons neer.
In de loofhut zijn herders en hun dieren aangekomen. In onze kerken staat maar één loofhut. Maar wanneer Joden het loofhuttenfeest vieren bouwen ze elk hun hut. Ze gaan dan bij elkaar langs, ze trekken van de ene loofhut naar de andere. Ze vieren feest en eten samen in de loofhut. Zo kan het dat de herders aankwamen in een lege loofhut waar een lekkere maaltijd klaarstond en dat ze er bleven tot er nog andere bezoekers langskwamen.
Dat is ook wat wij doen met Kerstmis. We gaan bij elkaar op bezoek. We vieren samen feest.
Kerstmis nodigt ons uit tot op weg gaan, tot beweging, …
Laten we dit ook dit jaar doen!
Ook vandaag kregen we gebedskaart mee met de afbeelding van Maria en Elisabet en met een evangelietekst
Elisabet werd vervuld van de heilige Geest.
Zij riep met luide stem:
“ Gezegend ben jij onder de vrouwen, en gezegend is de vrucht van je schoot.’
Lc 1, 41-42
25 december Kerstmis
Heel lang geleden werd Jezus geboren op het einde van een Joods oogstfeest in een loofhutje.
Op 24 december vierden wij die geboorte van Jezus tijdens onze kerstavondviering in Sint-Ambrosius!
Jelena die weldra haar Eerste Communie zal doen legt het Jezusbeeldje in onze loofhut.
Jezus, Gods zoon ligt daar nu heel zichtbaar onder ons. Als wij Gods woord aannemen zijn ook wij kinderen van God. Allemaal broeders en zusters onder mekaar. Een gedachte die moet gekoesterd, beleefd en gevierd worden!
Zalig Kerstmis! Dat is wat we elkaar toewensen na de Kerstavondviering!
Dit jaar kregen we een zalige Kerstwens vanuit heel onverwachte hoek.
Asif bin Owais, de Imam van de Moslimgemeenschap van Dilbeek begroette ons op het einde van de kerstavondviering, als teken van verbondenheid en meeleven in en met ons Christelijk Kerstfeest.
Laat ons allemaal broeders en zusters onder mekaar zijn zei hij die de liefde uitdragen en geen haat.
Is dat niet net dezelfde boodschap als deze die de Heer ons gaf door Zijn Zoon onder ons te brengen?
Bij het verlaten van de kerk gaven de moslimbroeders elke aanwezige een roosje mee naar huis.
Wij van onze kant gaven eenieder het bidprentje van Kerstmis mee.
Kom Emmanuël, God met ons,
Jezus, word in mij geboren.
Ik open voor U de deur
van mijn leven, mijn doen en laten,
mijn denken en voelen.
Ik wil U ontmoeten
in het diepste van mijn wezen.
Verlicht mij, Heer.
In onze kerken bouwden we voor één keer geen kerststal, maar een hutje met groene bladeren: het wil een loofhut zijn, want Jezus is niet in de put van de winter geboren maar op het einde van het oogstseizoen in een hutje. Het joodse volk maakte van de oogst een feest dat enkele dagen kon duren – een feest, dat ze liefst in open lucht doorbrachten als een tuinfeest op de oogstvelden waar ze voor de nachten een hutje bouwden of een tent recht zetten. Overal stond er eten klaar en iedereen liep er rond van het ene hutje naar de andere tent. In zo’n hutje en op dat feest is Jezus geboren. Het werd – en wordt nog altijd – een geweldig feest: het joodse volk dacht met heimwee terug aan de goede oude tijd in de woestijn, toen ze ook in tenten en hutjes woonden en leefden, om ze af te breken of achter te laten zodra ze verder wilden.
Orgelist Ivo Bigare
Ook Elza en Lewis bouwden thuis een prachtige loofhut
evenals Senne en Emma-Louise
