Adventskransen maken: een uitnodiging om Jezus meer plaats in ons leven te geven
Zoals elk jaar komen verschillende generaties samen rond hetzelfde thema: adventskrans. De tips van meer ervaren bloemschiksters en het enthousiasme en de creatieve invallen van de jeugd samen,zorgen voor een mooi resultaat.
Advent in onze kerk
Ook in de viering van 29 november werd ons gezegd dat de advent een tijd is om ons open te stellen voor God. Paulus zegt ons dat ‘Hij de liefde voor elkaar doet toe nemen’. We hoeven niet het onmogelijke te doen.
Enkel aan de Heer vragen om onze liefde voor Hem en de mensen groter te maken. Dan wordt de wereld vanzelf een betere plaats.
Laat Jezus ons licht zijn in deze donkere dagen: daarom steken we een eerste kaars aan.
Zondag 6 december was het de 2e zondag van de advent en staken we een 2e kaarsje aan op onze adventskrans. In het evangelie ging het over Johannes, zoon van Zacharias die in de woestijn verbleef. Hij trad op in heel de Jordaanstreek en spoorde de mensen aan tot bekering en vergeving van hun zonden.
Volgende woorden werden door Johannes aangehaald om zich voor te bereiden op de geboorte van Jezus: “ Maak kronkelpaden recht, ruwe wegen effen,…” Enkel zo kun je je hart openstellen voor de komst van Jezus. Vandaar dat wij met de catechisten ook een weg uitgebeeld hebben in de kerk. De weg naar de kerststal die nu nog leeg is, enkel het schaapje met z’n herder is al onderweg.
Elke week van de advent zullen we een nieuw element aanbrengen.
Wij nodigen jullie uit om thuis hetzelfde te doen als voorbereiding naar Kerstmis.
Kerstmis komt stilaan dichterbij. Op de adventskrans wordt de derde kaars aangestoken. In de kerk en thuis staan naast de adventskrans nu ook al een stal, een herder en zijn schapen. Ook de os en de ezel mogen erbij.
Hoe zijn zij in de stal terechtgekomen?
Er wordt verteld dat de engel, die Maria gevraagd had om de moeder van Jezus te worden, de dieren bij elkaar geroepen heeft om er een paar uit te zoeken, die de heilige familie in de stal gastvrij zou kunnen ontvangen. Hij vond de leeuw te stoer, de vos te link en de pauw een ijdeltuit. De os en de ezel koos hij uit omdat ze geduldig hun werk doen en met hun staart de vliegen kunnen wegjagen. Dit verhaal is geïnspireerd op een profetie van Jesaja (Jesaja 1, 3) ‘Een os kent zijn eigenaar, een ezel de krib van zijn meester, maar Israël weet van niets…’ Bij het lezen van deze profetie moest Sint-Franciscus denken aan de krib waarin de kleine Jezus werd neergelegd onmiddellijk na zijn geboorte. Daarom plaatste hij een os en een ezel in de stal. De Hebreeuwse woorden voor os en ezel ‘sjoor’ en ‘chamoor’, samen ‘sjoorchamoor’, klinken als ‘schorremorre’, wat ‘volk van laag allooi’ betekent. Bij Jezus rond de kribbe staat volk van laag allooi: zij kennen Hem… en tijdens zijn openbaar leven was Hij welkom bij hen.
Hoe zit het nu met ons?
Is Hij welkom bij ons?
Zullen we Hem kennen als Hij in ons leven komt?
Op de vierde zondag van de advent plaatsen we een lege kribbe in de stal.
Die kribbe … daar willen we even bij stilstaan.
Eerst en vooral is ze van hout, van hetzelfde hout als datgene waaruit het kruis is gemaakt: in een houten kribbe werd Jezus neergelegd na zijn geboorte, aan een houten kruis werd Jezus gekruisigd. Kribbe en kruis: ze zijn uit hetzelfde hout gesneden.
En de doeken… Jezus werd na zijn geboorte in doeken gewikkeld en in de kribbe neergelegd. Dat gebeurde een tweede keer na zijn dood: Jezus werd van het kruis afgenomen, in doeken gewikkeld en in het graf neergelegd. Zo wijst het kerstverhaal onmiddellijk naar Pasen!
En dan is er nog dit … een moeilijke gedachte, waar we toch willen over nadenken.
De soldaten van Pilatus braken de benen van de twee mannen die samen met Jezus gekruisigd waren. Dat is een klassieke techniek om de dood van een gekruisigde te versnellen: als hij alleen nog aan de bijna horizontale armen hangt, sterft hij in een paar minuten door verstikking. Van Jezus echter braken ze de benen niet. Welnu, voor het Paasfeest wordt er in de Joodse gezinnen een lammetje klaargemaakt. Het moet perfect en zonder gebreken zijn. Maar als zo’n lammetje geboren wordt, staat het nog heel onzeker op zijn pootjes. Om te voorkomen dat het één van zijn pootjes zou breken, worden deze in doeken of vodden gewikkeld. Weer gaat het hier over doeken. Net voor de communie bidden we tot Jezus en noemen we Hem ‘het Lam Gods dat de zonden van de wereld wegneemt’. Verder is de kribbe een voederbak voor de schapen. Als er verteld wordt dat Jezus in een kribbe werd gelegd, mogen wij al denken aan het Laatste Avondmaal waar Hij ons zijn lichaam en zijn bloed te eten en te drinken gaf. .
Sta nog even stil bij al deze gedachten terwijl je thuis de lege kribbe plaatst. Beter nog, maak zelf een houten kribbe, een klein houten bakje, voor de kerststal. Misschien kan je het zelfs maken met het hout van een oud kruisbeeld. Doe dat samen met je papa. Leg er stro in of wat gedroogd gras. En laat voorlopig de kribbe leeg. Op kerstavond, na de nachtmis of op kerstdag, na de federatieviering, kan je dan de pasgeboren Jezus in de kribbe neerleggen!
Terwijl je dit doet, denk je aan Jezus en hoe Hij in jouw leven is gekomen, komt of zal komen.